Στην περ. γ) της παρ. 1 του άρθρου 47 του ν. 2121/1993 (Α’ 25), περί της δυνατότητας των παραγωγών φωνογραφημάτων (παραγωγών υλικών φορέων ήχου) να επιτρέπουν ή να απαγορεύουν την εκμίσθωση ή τον δημόσιο δανεισμό των υλικών φορέων τους, επέρχονται οι ακόλουθες τροποποιήσεις: α) στο πρώτο εδάφιο οι λέξεις «ή το δημόσιο δανεισμό» διαγράφονται, β) στο δεύτερο εδάφιο επέρχονται γλωσσικές μεταβολές προς τον σκοπό της εναρμόνισης με την τροποποίηση του πρώτου εδαφίου, και η παρ. 1 του άρθρου 47 διαμορφώνεται ως εξής:
«1. Οι παραγωγοί φωνογραφημάτων (παραγωγοί υλικών φορέων ήχου) έχουν το δικαίωμα να επιτρέπουν ή απαγορεύουν:
α) την άμεση ή έμμεση, προσωρινή ή μόνιμη αναπαραγωγή με οποιοδήποτε μέσο και μορφή, εν όλω ή εν μέρει, όσον αφορά τα φωνογραφήματά τους,
β) τη διανομή στο κοινό των ως άνω υλικών φορέων που έχουν παραγάγει με πώληση ή με άλλους τρόπους. Το δικαίωμα διανομής δεν αναλώνεται εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσον αφορά τους ως άνω υλικούς φορείς, εκτός από την περίπτωση της πρώτης πώλησης εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης που πραγματοποιείται από τον δικαιούχο ή με τη συγκατάθεσή του,
γ) την εκμίσθωση των ως άνω υλικών φορέων. Το δικαίωμα αυτό δεν αναλώνεται από οποιαδήποτε πώληση ή άλλη πράξη διανομής των ως άνω υλικών φορέων,
δ) τη διάθεση στο κοινό, ενσυρμάτως ή ασυρμάτως, κατά τρόπο ώστε οποιοσδήποτε να έχει πρόσβαση στα φωνογραφήματά τους, όπου και όταν ο ίδιος επιλέγει Το δικαίωμα αυτό δεν αναλώνεται με οποιαδήποτε πράξη διάθεσης στο κοινό με την έννοια της παρούσας ρύθμισης,
ε) την εισαγωγή των ως άνω υλικών φορέων που παρήχθησαν στο εξωτερικό χωρίς τη συναίνεσή τους ή, εφόσον πρόκειται για εισαγωγή από χώρες εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αν το δικαίωμα της εισαγωγής τους στην Ελλάδα είχε συμβατικά διατηρηθεί από τον παραγωγό. (άρθρα 2, 3 παρ. 2 και 3, 4 Οδηγίας 2001/29).».
